ik had je willen geven
hoe mooi het was,
gisteren
bij mij
een hemel zwaar van
regen
niet bij mij
aan jou mijn vergezichten schrijven
waartussen stadjes liggen
met jou verdwalen in mijn woorden
eeuwen voelen door een kleine stad
hoe de mensen daar
vreugd’ en leed beleefden
bij ‘t haventje
waar “Dokter Pulver Zaait Papavers”
tot beeld kwam
je door mijn tranen heen
beschrijven
hoe ik een verliefd stel zag lopen
en dacht
zou ooit een vrouw
mij zo de adem benemen
door geur, kleur en pas?
Emile Rouveroy van Nieuwaal
hoe mooi het was,
gisteren
bij mij
een hemel zwaar van
regen
niet bij mij
aan jou mijn vergezichten schrijven
waartussen stadjes liggen
met jou verdwalen in mijn woorden
eeuwen voelen door een kleine stad
hoe de mensen daar
vreugd’ en leed beleefden
bij ‘t haventje
waar “Dokter Pulver Zaait Papavers”
tot beeld kwam
je door mijn tranen heen
beschrijven
hoe ik een verliefd stel zag lopen
en dacht
zou ooit een vrouw
mij zo de adem benemen
door geur, kleur en pas?
Emile Rouveroy van Nieuwaal
Duizend maal liever
een robe van satijn
waarin ‘t geheim versluierd ligt
albasten teint
een ronde lijn,
een vleugje roos-jasmijn
dan
naakte huid
lillend in ‘t vet
parelend van het zweet
gerimpeld door de tijd
verhuld in bloemkatoen.
Emile van Rouveroy van Nieuwaal & Inge Vos