12, bijna 13, ik was nog maar een kind,
opgetogen zagen we door opa’s ramen
dat ze ook deze winter terugkwamen,
gedragen door de gure noorderwind.

Lijsterbes verborg onze gevederde vrind
zijn roodkoperen kiel belichame
de ziel van lucht en aarde samen:
vertrouwd, maar onbegrijpelijk labyrint.

Nu zelf grootvader zie ik ernaar uit
dat ze weer eens komen aanwaaien,
mijn kleinzonen, ze tikken op de ruit.

Zoals de koperwieken, die snaaien
de bessen uit de hulst, verdiende buit
omdat ze mijn zilveren winter verfraaien.

Dick van Welzen, november 2023.