Ik taalde naar iedere zin,
dichtte nooit de diepste put,
verdwaalde en na elk begin
bleef het vergezicht zonder nut.

Vergeef me als ik soms
een goede gedachte streep,
naar de foute letter greep
of m’n punten te scherp sleep.

In de verzen die ik maakte
vallen voetnoten te kraken,
de wetten en de regels
van het woordenspel zette ik
tussen al te ruime haken,

Vergeef me uit wat bijgeval
duister over de schreef
geschreven is,
zo spreekt de poëet.

Envoi: luister daarom
naar de belevenis,
spel en ontleed mij,
vertel en vergeet mij.

Dick van Welzen, september 2024