Hoor mij aan: Homer, de nietsziende bard uit Hellas, stootte nooit zijn hoofd
tegen een openstaand raam in een diepduister trappenhuis. Wel doofde
aldus het licht voor Jorge, geniaal bibliothecaris in de stad van de goede luchten.
Maar… zo met blindheid geslagen plukte hij daarvan ook de vroede vruchten
omdat blinden het onzichtbare beter zagen. Met de dieren die zij dichtten,
en die nog steeds onze dagen helder verlichten dagen deze zwaargewichten
elkaar uit tot een spel waarvan ik u hier verhaal en tegelijk wil stichten.

Homer begint deze zang. Hij voorziet Verleiding van een vogellijf, bekroont
dat met een vrouwengelaat, sirenen dus, die wulps vanaf de rotsen zingen
opdat Odysseus’ bemanning daarop botsen zou. Zij werden echter verschoond:
hij had z’n mannen de oren gewassen met was, niets kon tot hen doordringen.
Op zijn beurt roept Jorge vliegende djinns op, van rookloos vuur geschapen
én volmaakt onzichtbaar. Slim bedacht door een mens die ze toch niet kan zien.
Het symbool van de djinns is Roddelzucht en nieuwsgierigheid hun wapen.
Deze wezens ontroven de vrije wil aan arglistig verleide knapen bovendien.

Homer en Jorge geven samen een wijze raad aan alle moeders van zonen,
zodra verleidsters zich kwelend langs wilde waterstromen aan hen vertonen
of djinns plots opspringen uit een greppel, koop voor uw lievelingen op tijd
Airpods van de firma Apple. En die ‘vrije wil’? Dat is enkel filosofische dwaasheid!

Nu Homer weer. Hij modelleert de Chimaera als bewijs van Boosaardigheid,
met een leeuwenkop, een slangenstaart en daartussenin zit enkel geit.
Dit gedrocht geldt als omen van onheil over stad en streek, behelst natuur-
geweld en gelijk helse onweersbliksem spuwt het monster satanisch vuur.
Jorge stelt daar gewiekst Bahamut tegenover, een identiteit wel zó megalomaan
dat de mens het aanzicht daarvan niet verdragen kan: een gigantisch dier,
een trotse vis, langer nog dan een reis van drie dagen, met daarop een stier,
daarop weer een rots, en op de top een engel, kortom Grootheidswaan.

Homer en Jorge geven eensgezind deze zinrijke raad: lieve dames van heren,
zodra zij in bitcoins gaan beleggen of zelfs een nieuw premierschap begeren,
schenk ze een rustgevend ceedeetje met Minimal Music van Philip Glass
of stuur ze naar de Koloniën van Weldadigheid, vertel ze hoe het dáár ooit was.

Homer waarschuwt tot slot tegen Dubbelhartigheid. Amphisbaena is een beest
dat “twee kanten opgaat”: zijn gruwelijke serpentenkop met brandende ogen
zit ook aan z’n staart. Die koppen slapen beurtelings. Hij doodt iedere verweesde
reiziger met pijnlijk gif, juist zij die zich dorstig door een letterwoestijn bewogen.
Jorge gooit dan zijn Inktaap in de strijd, voor hen waar Ongeduld wil beklijven.
Inktaap is ongeveer vijf duim lang, gitzwart haar en kornalijnen ogen die blinken.
Het diertje zit gehurkt te wachten en pas als de dichter klaar is met schrijven
stilt hij zijn jachtig ongeduld door wat over is van de Chinese inkt op te drinken.

Homer en Jorge concluderen con amore dat de dichter z’n Januskop als symbool
te koesteren heeft en daarom de pen juist dopen moet in onrust en in vitriool.

Dick van Welzen, 6 september 2021