Vijftig is eigenlijk best een vriendelijk getal,
bemoedigend zelfs, een steuntje in de rug.
Zelden eindpunt, altijd mijlpaal,
stempelpost, van vlaggen ruim voorzien.
Je hebt nu al een goed eind afgelegd,
maar je weg strekt zich nog verder uit:
het beste deel zit er misschien nog aan te komen.
Strijk even op dat bankje neer
en trek je van dat pas geverfd niets aan!
Blik eens terug op die afgelopen jaren!
Herinner je je die kwieke grijsaard nog
die je schijnbaar toevallig tegenkwam?
Hij riep: nu heb je me gezien!
Dat was wel een AHA Erlebnis, BRAM!
Maar na het feestgedruis komt toch die tweede helft
waarvan je weet: die maakt men zelden vol.
En die garanties uit het verleden
zijn voor de toekomst nog geen resultaat!
Dat weet je allemaal en staat toch op,
hervat je tocht naar een onbekende einder.
Kon je maar altijd vijftig blijven!
Dan was het alle dagen feest
in plaats van een moment, een korte euforie.
Maar: zullen wij die tweede helft samen gaan?
Onderweg lees ik dan voor uit eigen werk
tenzij je dat niet leuk vindt.
Dan gaan we samen zwijgend voort
op weg naar waar de borden wijzen.