Hoe is het nu met u?
Vraagt de mij toegewezen arts.
Jong. Blond.
Zou mijn dochter kunnen zijn.
Tja, hetzelfde, zo’n beetje…
Denk ik.
Dènkt u.
Ik heb helaas slecht nieuws voor u.
Wij verwachten geen genezing meer;
kunnen niets meer voor u doen.
U mag van ons naar huis.
Hoe lang nog? gaat dan door je heen.
En, hoe zou het einde zijn?
In geen geval een nieuw begin
zoals ons wordt verteld.
Maar, misschien wacht iemand wel op mij.
Hoewel, wie zou dat moeten zijn?
’t Is niet dat ik wanhopig ben.
Kwam bij me op als een onbestemd idee.
Maar, misschien ook wel als een
diep weggestopt verlangen?

Cees Leliveld, augustus 2023