Altijd, als ik duiven hoor of zie,
gaan mijn gedachten terug
naar de dagen van Gert Timmerman,
innig verstrengeld met zijn Hermien.
Alle duiven op de Dam
maakten zij onsterfelijk
met hun teedre samenzang.
Dat waren nog de dagen
van shalalie, shalala.
Kom daar nu nog maar eens om!
Als een zingend paartje tortelduiven
trokken zij door stad en land.
Gert, donker koerend,
de trotse krop vooruit gestoken,
Hermien, zacht kirrend,
het kopje liefdevol gewend naar Hem.
Heel Nederland lag smachtend
aan hun borst,
hun duivenborst
met goud en platina bekleed.
Neerland’s oudjes, in hun schommelstoel
konden weer trots zijn op hun grijze haren.
En ook de Heere
werd door hen veelvuldig aangeroepen
tot troost en steun van hun gehoor.
Helaas heeft ’s levens lot
dit ranke duivenpaar ontkoppeld.
Hermien rust eenzaam en verlaten
onder een simpele, grauwe steen.
Gert probeerde nog wel op te vliegen
maar zang en dans waren voor hem
niet langer weggelegd.
Dus, als u duiven hoort of ziet,
denk dan nog even
aan dit dart’le tweetal terug:
als in hun beste dagen.

Cees Leliveld