Wanneer ik denk aan het voorbije jaar
(dat was tweeduizendzeventien)
dan word ik een verwarrend beeld gewaar
niet steeds een genoegen om te zien.
Migrantenstromen trekken sporen door vijandig land
terwijl de ijskap smelt, de waterspiegel stijgt.
De redding komt niet verder dan een noodverband
terwijl de zee ook Neêrlands smalle kust bedreigt.
Bij ons werd af en toe een misdadig schot gehoord,
het geknal van vuurwerk kennen wij ook wel
maar hele steden werden hier niet uitgemoord.
Niet ver van ons vandaan woedde echt de hel.
Mijn schouders zijn helaas te smal
om al het wereldleed te dragen.
Soms is het leven berg, vaak een donker dal.
Toch zal ik (met de moed der wanhoop)
de sprong naar volgend jaar gaan wagen.

Cees Leliveld