Het is met vele diepe zuchten
dat ik denk aan Jan van Laar.
Ik zou het liefste willen vluchten,
de handen wanhopig in het haar.
Schermutseling is zeker een mooi woord
waarbij diepe gedachten kunnen rijpen.
Maar ik had Jan liever stilletjes vermoord!
kan niet langer dansen naar zijn pijpen.
Toch zoek ik geen vergetelheid in bier
zoals wijlen Gerard Reve ons berichtte.
Neen! Dan rijg ik Jan desnoods aan mijn rapier!
Wie, oh wie kan deze last voor mij verlichten?
Helaas! Weer misgeslagen! Wat is die Jan behendig!
Die Dobby Gibson heeft geweigerd mij te helpen.
‘k Voel mij steeds meer verloren en ellendig.
Mijn tranenvloed is door geen mensenhand te stelpen.
Het wordt tijd dat ik heel stilletjes verdwijn
en dat ik deze dichtbeurt maar laat gaan.
Voor mij valt vanavond het gordijn;
blijf zover als mogelijk bij Jan van Laar vandaan!
Ja mensen, dit is het laatste wat ik nu nog zeg:
Bloed en zweet! (die tranen had ik immers al).
Oud en eenzaam ga ik verder op mijn weg
al is die nog zo kronkelig en smal.

Cees Leliveld