Zacht neuriënd sta ik bij de halte
in de verwachting van iets moois.
Daar komt de bus,
maar niet de mijne.
Ik kijk hem na en zie
hoe op de achterbank
iemand zich omdraait
en naar mij zwaait.
Het is of ik in duizend stukken
explodeer
want ik herken mijn droomvrouw!
Weet mijn arm nog op te heffen
en zwaai terug.
Nu zult u zeggen:
leuk, maar hoe ging het verder?
Wel, haar bus werd
die van ons
en die buslijn
is nooit opgeheven.

Cees Leliveld