Begonnen ben ik
aan mijn laatste weg
die smal en duister
naar een onbestemde verte voert.
Zal ik de valkuilen weten te vermijden,
de voetangels en klemmen op mijn pad?
Om mij heen is stilte
af en toe doorbroken door een vaag gerucht.
Heeft het zin om door te gaan
vraag ik mij af
of kan ik beter teruggaan
naar de afslag die ik eerder nam?
Dit is wel mijn laatste reis
vermoed ik en ik kwam van ver.
Ooit dook ik diep in zeeën
van een onwaarschijnlijk blauw
met uitgebreide lunches op de kade
waarin de plaatselijke wijn
terdege aangesproken werd.
Nu ik daar zo over nadenk
werd er ook vaak veel gelachen.
Zorgelozer kon een tijd niet zijn.
Het is zoet en bitter
daaraan terug te denken.
Maar in het echt gaat het niet meer.
Nu moet ik zien thuis te komen
waar rust en vrede is en, vooruit,
een enkel glas wordt volgeschonken.
Dus voorwaarts, niet meer omzien,
niet meer talmen, niet meer…
Nooit meer.

Cees Leliveld