Ik sta soms samen met je op
of ga met je naar bed.
Vraag mij dan af hoe het
in het echt geweest zou zijn.

In de auto voel ik je naast mij
praat tegen je: zit je lekker?
Mijn hand streelt
een denkbeeldige knie.

Het was in ’58, september naar ik meen.
Hoewel: het zou ook augustus kunnen zijn.
Onze eerste onhandige zoen
bij het afscheid voor jouw deur.

Maar kwetsbaar is een droom
voor de harde hand
van ’s levens wendingen
en de onvermijdelijke keuzes.

Ik hou nog steeds van je
waren jouw laatste woorden,
waarop ik, in mijn laffe vlucht,
jou het antwoord schuldig bleef.

Cees Leliveld, mei 2022