(Een enigszins ware geschiedenis tot leringhe ende vermaeck)

Op een mooie winterdag maakte ik per rijwiel
een rit van Deventer naar Ermelo.
‘k Wist niet dat daar al een flink pak sneeuw viel
in die woeste leegte van het Veluweplateau.

Ik had mij moeten vergewissen
van het weerbericht: code groen , geel, rood?
Maar ik dacht dat wel te kunnen missen
door de ondersteuning die de E-Bike mij steeds bood.

Iets na Apeldoorn begon het grote lijden,
omgeven door vijandig woud bedekt met sneeuw en ijs.
Het kronkelende fietspad: niet meer te berijden…
En ik was nog nauwelijks gevorderd op mijn reis!

Toen begaf mijn licht het: de reden kon ik raden.
Geen zicht meer op de weg, verkild tot op het bot.
Ik was helaas vergeten de accu op te laden!
En moest nu vrezen voor een ellendig lot.

In de doodse stilte weerklonk een ver gehuil:
geen politie was het en ook geen ambulans.
Het kwam vanuit een hongerende wolvenmuil!
Ik moest hier weg maar had geen schijn van kans.

Gelukkig ben ik – nog net op tijd – gevonden
door een jager op zijn dagelijkse ronde.
Zo kwam ik toch nog heelhuids aan in Ermelo
maar maak die rit sindsdien bij voorkeur toch per auto!

Cees Leliveld