Het licht lispelt door twijgen
met uitgedund loof.
Lange schaduwen scheiden
het oker van donkere naamloze vlekken
zomerse schuilplekken,
waar monden elkaar vonden
onder volle kruinen
en woorden zongen van een roes.
Nu ritselt de perkamenten aarde
verhalen over herfst en wind,
verlies aan nerven en koude stam,
waarin de kerven voorbij
de grenzen van elk jaargetij
uitgedijd getuigen
zo dichtbij en zo veraf
van hoe het was
en dat je nog verlangde.

Bertje van Delden