Elke dag rond vijf uur naar vaste traditie
zoeken ze elkaars vertrouwde gezelschap
rond de tafel met uitzicht op het landschap;
het oudere paar verbonden door nostalgie.

De man schenkt blijmoedig de glazen vol,
de hond wacht met kwispelende staart
terwijl de vrouw lekkernijen schaart,
genietend van het belang van haar rol.

Ze kijken elkaar in de ogen bij hun toost
op het mooie leven na gedane arbeid,
keuvelen over krant en verstreken tijd
en voor vergankelijkheid dient drank als troost.

Bertje van Delden, september 2023

Dit gedicht is een parodie op Het Gebed de grootouders
van Ida Gerhardt