Zoveel nog te willen, zoveel om van te houden,
zoveel nog te vertellen maar mijn tijd
is vluchtig, dwingt mij tot woorden die
buiten zinnen nog eenmaal vlammen
voor ik zelf vlam vat.

Laat me vertellen over het niemandsland
van huis naar school en weerom
waar ik het liefst woonde,
over de begroeide bermen uit mijn jeugd
die beschutting gaven tegen onweer
buiten, binnen.

Wist je dat
de zuring en het madeliefje naast elkaar
groeien, beide eetbaar zijn,
ik een eigen kamer met rood zeil begeerde,
tijdens dansles nylons verplicht waren?
Losse draden trekken ladders
in mijn herinneringen,
de loze gaten ontbloten paniek.

Zal ik je nog vertellen dat
hartstocht bijna rimpelloos
overvloeit in weemoed,

het landschap kaalslag en groei
schildert en ik afschuw en ontroering klei,
rivieren voortrazen langs scherpe rotsen
en de oevers van het rietland strelen
op weg naar zee,
vrede voorbij verlangen en verlies reikt…..

Te veel woorden, te grote woorden.

Maar ik wil je bovenal vertellen
dat ik het leven, mijn lief,
dat ik het leven liefheb.

Bertje van Delden, januari 2024