De witneussnater is een bijzonder dier,
ijdel en fier staat hij iedereen te woord.
Hij houdt van publiek en pers.
Parmantig betreedt hij podium of toneel
en gelukzalig speelt hij met veel elan zijn rol
van mooiprater over boreaal of anderszins
koloniaal moreel om daarna
te genieten van het gekrakeel.
Ja, die witneussnater is echt geen gewone kater
of een doorsnee eend want hij is apetrots
op zijn fraai gevormde neus
waaruit hij kan blazen en die hij graag
in smeulende vuurtjes steekt.
Maar een goed verstaander
voelt al aan zijn water
dat dit geblaat en raar gesnater
voortkomt uit een klimaat
dat louter zorgt voor nijd en haat.
Bertje van Delden, april 2023
Eens, gebukt onder de zware last van tas en leeftijd
schuifelden hier leerlingen, met hoofden vol van Vergilius,
over de marmeren vloeren door de gangen van Het Hegius;
luidruchtig, onzeker of de toets slecht voorbereid.
Cupido’s pijl schieten vanuit een nis, een stoot uit rivaliteit,
humeurig of verliefd maar vooral “pluk de dag” van Horatius
was hun credo, niet beseffend dat de Metamorfosen van Ovidius
het adagium is, dat het gebouw naar de huidige bestemming leidt.
Op de plaats waar de alfa’s, bèta’s en gamma’s blokten in een lokaal
en zich verwonderden over de geboorte van Pallas,
heerst nu de serene rust van een museumzaal.
Geen traditionele bronzen of arcadische taferelen op canvas,
maar non figuratief en vanuit de Nul- beweging is het verhaal
waaraan de bezoeker al zijn zintuigen kan laven in het Eicas.
Bertje van Delden, maart 2023
Deuren ontsluiten,
kreukloos de muren,
geurend naar stijfsel.
De verlaten zaal koestert
pas gestreken kaalte,
verbaast de bezoeker;
hoe verwachting het aanzicht verwart.
Het is niet de nacht
die stilte omlijst,
maar de verwondering
die aannames doet verwateren,
die het witte niets
in je eigen binnenwanden
laat wandelen,
zintuigen beroert,
ogen laat dolen,
zodat het kijken wordt geboren
en bewust zijn samenvalt
met deze museale ruimte.
Bertje van Delden, maart 2023
Hoe lang nog duiken dolfijnen
in oceanen met sterk vervuild water
waarvoor wij liever de ogen sluiten.
Hoe lang nog cirkelt de valk boven het veld,
onzichtbaar voor de gierige passagier
die voor een stedentrip liever hoger vliegt.
Hoe lang nog pikken onschuldige mezen
zaden uit halmen van verarmde gronden
want politici lezen liever niet over ontkalkte poten.
Hoe lang nog groeien er granen op aarde
door droogte verschroeid, terwijl de vakantieganger
liever vertoeft in parken met waterparadijzen.
Hoe lang nog krioelen er wormen en larven
in de bodem, uitgeput en vergiftigd omdat
wij liever goedkoop dan gezond eten.
Zolang wij liever leven voor de schik,
zijn wij de schrik van deze planeet
en verwordt ook eeuwig tot een ogenblik.
Bertje van Delden, januari 2023
Er woonde een vrouw in Warnsveld
die regelmatig zwom in haar geld.
Toch zei ze ontevree:
“Ik ben pas gelukkig in zee
en als ik met een gedicht samensmelt”.
Een arme kunstenaar uit Vorden
beschildert vol verve etensborden
met groente, vlees en vis.
Zo houdt hij bij geldgemis
zijn voedselvoorziening op orde.
Hoewel geboren in een kippenhok in Winterswijk
eindigde zijn leven in Portugal luisterrijk.
Hij ontwikkelde zich als linguïst
en als gevreesd polemist
nam hij het burgerlijke Nederland graag in de zeik.
In het noordelijke dorp Loppersum
wil men niet doodgaan achter een geranium.
Eens was het daar authentiek
maar nu heerst er paniek
door bevingen van het aardgasimperium.
Bertje van Delden, december 2022
