“Ik ben geen mus en ook geen spreeuw,
geen vinkje, aalscholver of leeuw
geen cavia of arend.
Ik ben gewoon een ooievaar
en in de zomer hier.
Maar ’s winters ga ik naar warm weer
naar Afrika ofzo,
ik vlieg het hele klere end
en wordt daar dan “warm-weer” verwend
en als het echt te heet wordt
dan vlieg ik terug naar Nederland,
dat ben ik eeuwen zo gewend.
Ik heb 1 man of maar 1 vrouw,
ik ben zo monogaam,
maar sinds ik ’s winters hier verblijf
verandert daar wellicht wat aan.
’t Is hier zo koud en oh zo kil,
wat warmte doet mij goed,
maar polygaam is ook zo wat,
ik weet niet hoe dat moet.
Nu zit ik hier wel mooi te zijn
maar mens wat is het koud,
ik vind er echt geen donder aan
zo word een ooievaar nooit oud.
En niet van mono- polygaam
‘k verander eerst mijn naam
dat is het minste dat ik wel kan doen
nu heet ik niet meer ooievaar
maar ben een: ooiewintervaar.
Dat wordt, als het een beetje meezit,
ooit eens: het nieuwe woord van het jaar.”
Benne Solinger
Wat ik lust
Rijstepap met
suikerstroop is
wat ik lekker
smaakrijk vind.
’s Ochtends vroeg of
middernacht:
‘hap zo heerlijk,
zeer bemind.’
Dichten
Later en groot
dicht ik verzen
mooi en sierlijk
wonderschoon.
Leven lang van
schrijfschrappen
‘k lijk nu nog wel
‘n Allochtoon.
Luieren
Zon, zee, bergen
tompoes en ijs
speelfilm, boeken
snack, drank, water.
Heerlijk niks doen
overfijn
‘k ben geen zwijn en
ook geen kater.
Vechten? Nee dat moet ik niet,
een beetje plagen, ….oké
dat ligt wel in ’t verschiet.
Maar bombarderen,
ook al is het in Irak en
tegen de ISIS
daar ben ik fel op tegen.
Dat vind
ik een gemis
aan decorum,
aan inzicht en
ik vind het ook gemeen,
want duizenden Syriërs stierven
en we hielpen er: geen één.
Daar zit geen olie,
daar is geen gewin,
wat een kolere wereld
en daar leef ook ik in.
Ben zelfs mee verantwoordelijk
want ik heb gestemd
en de besluiten vielen
in ons eigen Parlement.
Maar waar het mij hier om ging,
“Ik was het niet eens met
hun Woorden
schermutseling”.
Toen de regenboog aan de einder, ter hoogte van de niet vertikaal
getrokken horizon, met dat ene punt vanwege het broodnodige perspectief,
opbloeide, dacht ik nog stellig dat de verleden tijd van het spreekwoord
rabarber, blauwe stoep behoorde te zijn.
Zo onregelmatig als die einder veranderend en zich tooide in een waar spektakel
van kleuren, dat ongetwijfeld de geur van vergaand gras in zich herbergt,
zo waaierden de flarden van de regenboog in die regionen meurend in de lucht,
ten einde de ozonlaag te voeden met weerstand.
Het gaat niet aan er iets van te vinden, maar toch….
Bij die ene gedachte van een mens die niet ziet wat er is en toch
denkt te weten wat hij ziet, moet mij van het hart dat ik onregelmatigheid
als de ware regelmaat der dingen ben gaan beschouwen.
Dat doe ik des te meer omdat veel onzichtbaars, het ongeziene,
meer invloed heeft op de ontwikkelingen van het leven, dan de meesten
voor mogelijk houden en dat veel zieners geen oog hebben voor
de krachten achter die onregelmatigheid en dus in feite ziende blind zijn.
Langs het mooie warme Kreta zeestrand
waar ik met lief Jenneken ben beland,
brandt de zon aan een hemel van azuur.
Gestuwd door de meiwind, vaart op dit uur
een catamaran voorbij en je ziet
in ’t water haar vaarsporen in t verschiet.
Het smaakt naar een koel verfrissende duik.
De Egeïsche Zee lijkt op een fuik,
want.. kan dat hier naakt? De zwembroek ligt thuis,
komt er politie.. dan ben ik: ‘abuis’.
Of doen we het niet en lopen we door
naar die ruige stoere bergen, waarvoor
we ook zijn gekomen. Flora zo mooi,
duizenden kleur/geuren houden pleidooi
om snel te komen en te genieten
aan het zeestrand geen kuit te schieten.
We kiezen ’t laatste, verlaten het strand,
lopen het land in, langzaam omhoog, want
klimmen dat moet hier, de bergen zijn steil
en kom je wat hoger, zie je een zeil
heel in de verte, een diepblauwe zee.
De geurende bloemen, tellen hier mee,
paars, lila, zilver, rood, geel, blauw en groen
zomaar wat kleuren die het hier goed doen.
Heel veel zwerfkeien, steiltes en holen
Kreta: “heel hartelijk aanbevolen.”
Maar in de hoofdstad Heraklion, daar
zie je vlaggen, veel mensen bij elkaar.
Ze demonstreren tegen Europa
de regering, de heersers. Een opa
zit met trillende lippen. Zijn rolstoel,
het geef mij een naargeestig voorgevoel,
is roestig en vuil, zijn kleding gescheurd,
je vraagt in zo’n land –‘wat is er gebeurd?’-
Veel werkeloosheid, toerisme blijft uit
het land is in rouw en gaat onderuit
als de striemende gesel niet ophoudt.
Europese dictatuur, die afhoudt
van creativiteit, de Griekse volksaard,
liefde, rust, geluk. Zo’n crisis onwaard.
Geloven in God, zijn hulp, een refrein
het geeft hen rust, orthodox als ze zijn.
Verkiezingen komen, hun stem telt mee
op Kreta, wonderschoon eiland in zee.
Blijf op je eigen volksaard gefocust,
voor liefde, vrede, geloof, moed en rust!
Dan blijf je, ook in de toekomst, de plek
met bergen, zee, schoonheid, voor elk in trek!
