Kijkend naar jouw werken tracht ik, blanco
onbevangen op me af te laten komen
wat getoond, aanschouwd wordt hier.
Iets te snappen van wat jij door kleur en vorm
ons wil vertellen en terwijl ik kijk naar stijlen
denk : Wie was je, Kazimir ?
Je abstract suprematisme was voor jou
de hoogste kunstvorm, ik zie vlakken, lijnen
voorwerpen en kleurig boerenbont.
Maar wat je jaren bezig hield, voor jou
veranderde, vervormde is toch dit;
zwart vierkant op een witte achtergrond.
Ik sta ernaar te staren,
tracht te zien wat jij ooit zag;
Een levend organisme, zelfs God’s beeltenis
essentie, de volmaakte nieuwe dag.
Maar wat ik niet begrijp is dat datzelfde
zwarte vierkant ook model stond voor de zon.
Toen een negatief symbool werd dat bestreden
moest waarbij de nieuwe wereld overwon.
Je opera, exorbitant, creatie van trawanten.
Geen enk’le vrouw kreeg er een rol
staat juist daarom dit kunstwerk bol
van vreemde dissonanten ?
O Kazimir, wat brengt me hier ? Wat was je
innerlijke drang, je hang naar innovatie ?
Het jaar van je idee gaf je soms mee,
was het belangrijker nog voor je dan creatie ?
Het lijkt me moeilijk voor je toen jouw kunst
verboden werd, slechts socialistisch realisme
werd toegestaan, maar jij verliet de wereld mooi omringd
door ál je stijlen; toch een vorm van escapisme ?