op één van de perrons in Arnhem.
Ze is alleen met haar gedachten,
vermoedelijk aan hem,
wanneer ze even opveert, terwijl zoevend
een zilvergrijze trein arriveert
Het is zo’n internationale,
met Wenen als reisdoel.
Wat zou ze er gaan halen,
een wals misschien?
De gedachte alleen al
geeft haar een goed gevoel.
Eenmaal onderweg kan ze niet laten
het boek voor de zoveelste keer in te zien,
of eigenlijk direct de laatste bladzijde
om zich door zijn handschrift te laten verleiden.
Haar Christoph, met wie ze de liefde voor boeken deelde
maar vermoedelijk ook die voor elkaar.
Ondertussen razen landschappen voorbij
maar zij ziet slechts andere beelden
wellicht het weerzien van hun bei.
Nog één moment,
en ze staat weer oog in oog met haar antiquaar.
Spannend is het tegelijkertijd,
wat als hij haar niet herkent?
Wat als…..?
maar plots draait hij zich om, afgeleid,
hij pakt haar vast en neemt zijn wals!
Arja Scheffer
Geïnspireerd door het NS reclamespotje,
met het lied “Take this Waltz” van Leonard Cohen
https://www.youtube.com/watch?v=zjekn0_rFZ8
de tweede is een persiflage op de eerste
https://www.youtube.com/watch?v=jaAgnS8PR10.
(haiku 9x)
kerkhof in nevel
vruchten van de eikenboom
ketsen op de steen
schimmel in de lucht
vormt mos tussen de voegen
gebladerte zucht
dampend in het gras
de voeten lichtjes verend
tussen de zerken
de blik naar boven
gericht op het strakke blauw
even ademloos
een geluksgevoel
in twee werelden te zijn
van dood en leven
als voortgevloeid uit
wat was en niet is geweest
of melancholie
tranen te over
uit ongrijpbare diepten
stromen ze neerwaarts
huid glinstert erdoor
in ’t licht van die ochtendzon
opgeruimd gemoed
een roodborstje hipt
van taxushaag naar grafsteen
zou hij me zoeken
Alledaagse beelden
Niet te verzinnen
ze komen lukraak bij je binnen.
Waar je je ook begeeft
ze doemen op en verdwijnen
weer, voor je het weet.
Maar niet voorgoed
deze beklijven diep van binnen
en beklemmen je gemoed.
Ik kreeg ze in het vizier
vier mannen en een peuter
één van de vier droeg het kindje
op zijn schouders
haar voetjes vrolijk bungelend
heel vertrouwd en vertrouwend op…
Waar zulle ze verblijven
en wie die om hen geeft
dat blijft beklijven
en beklemmen het gemoed
Mischa Hillesum, broer van Etty
Stel je eens voor – nu te gaan door mijn straat,
ooit jouw straat.
Al sjokkend tussen dagelijkse passanten,
de pas in te houden, vlak voor dat huis,
ooit jouw huis.
Om er ook zo ongegeneerd
door de ruiten naar binnen te kijken,
maar je gespiegeld te weten in de tijd,
jouw tijd.
Binnen zwart-wit en wit-zwart.
Zie, hoe je vliegensvlugge vingers,
– als jochie zelfs je ellebogen –
op de toetsen landen.
Je speelt er List, Chopin of je
Hommage à Rachmaninoff.
Je bent weer thuis in Deventer, geen
Apeldoorn, Westerbork, Auschwitz…,
nee, niet aan denken nu.
Speel hier je preludes voor ieder
die de pas inhoudt, en laat ze
voor eeuwig weerklinken.
Arja Scheffer
Mijn vel en dikke haren warmen zich
ik houd ledematen ingetrokken
als ook mijn maagdelijk witte sokken
en laaf mij aan de stralen zonnelicht.
Net sloop ik stil door ’t luik naar buiten
mijn daag’lijkse usance is de jacht
nu lig ik opgekruld in stoelenvacht
te slapen achter blinkende ruiten.
Ik ben in zo’n houding onverstoorbaar
en even geen bloeddorstig moordenaar
het is die onafhankelijke geest
Mijn immer menselijk strelende blik
en stoïcijnsheid waar ik zo op kick
ik ben dat onvervalste kattenbeest.
Arja Scheffer
