Vrij naar Rimbaud

De kroonluchters ontstoken, het kan beginnen!
Scherts, luim en heel misschien een vleugje
dat verwijst naar eigen jaargang zeventien.
Wat zouden wij de ernst beminnen
als droom en werkelijkheid en krullerige zinnen
ons onverwacht weer wenken.
Wij zullen dansen om het Franse wonderkind.
Niet alles is ons ernst, in ’t Paviljoen.
Wie zich verstout om leeftijd niet
te achten, blijft zeventien.
En dorst is alles wat men overhoudt!

Anna Wiersma