Ik gooi het maar op een akkoordje
Met dat verlangen
Het klinkt ook niet zo mooi
Als in het Duits
Een woordje dat blijft
Hangen in mijn pen
Vooruit zeg ik hardop
Het moet eruit zodat het
Op papier een schrijver waardig lijkt
En dan, ik kijk er zelf van op
Sla ik de spijker op z’n kop
Wanneer ik schrijf
Verlangen is niets anders
Dan een dingetje voor dichters
Romantici en filosofen
Die allemaal geloven dat het
Te beschrijven is en iets
Van een gevoel kan slechten
Toch oplichters die
Letterknechten

Anna Wiersma, juli 2023

Er komt stilte in mijn hoofd,
en verschoten zwart
wanneer ik aan haar denk.
Als schim gaat zij door het dorp,
en roerloos zit ze in de bus.
Niemand die zij herkent, of groet.
Haar stem wordt niet gehoord.
Ze is al weg, omdat ze
levenslang, voor de familie
boete doet…

Anna Wiersma, augustus 2018

Loop je nog even met mij mee,
klein meisje uit mijn kinderjaren?
Ik weet dat jij niet
in de toekomst kijken kan.
Maar ik zie naar jou om,
en neem je bij de hand.
Kom maar ik wacht…
We gaan naar school,
en uit logeren, en samen
met de andere kinderen
op de fiets, naar het strand.
Dan zie ik weer, waar ik
zo graag naar keek.
En ik hoor ouvertures,
in het eeuwig ritme van de zee.
Je bent zo stil, wil je mij nu wel kennen?
Of ben je nog verlegen?
Soms zie ik weer een glimp
van hoe je was, maar schiet jij
schielijk weg…
Kom maar, dan maken we
een spiegelgladde glijbaan.
En in de zomer gaan we
spetters stampen, in een regenplas.
Zie je nu wie ik ben, klein meisje?
Geef mij je lach, zodat we samenvallen.
Dan weet ik dat jij mij,
en ik jou, nog herken!

Anna Wiersma, mei 2023

De wind zingt laag over het land
En trillingen van boventonen
Bereiken mens en dier
Hier waar de golven ritmisch
Naar de oevers reiken
Water verwoesten kan of schaars
Zal zijn al naar gelang de mens
Het tij zal dwingen naar zijn hand
En wonden slaan waar
vruchtbaarheid verdwijnt totdat
de grondtoon is hervonden

Anna Wiersma, mei 2023