Melodie: Streets of Laredo
De spruiten zijn bruin en van dagen geleden,
ze liggen als algen geprakt op mijn bord.
De piepers zijn hard. Met geblakerde korsten
vertellen ze mij dat het kliekjesdag wordt.
O, duurzaamheidsdag met jouw lifjes en lafjes,
met alles wat overbleef en werd gespaard,
ik haat jou hartgrondig omdat wij dan eten
de restjes, de prakjes, soms weken bewaard (2x).
De soep is vol drijvende geel-grijze vellen
van vlees dat misschien bij een kip heeft gehoord.
Vermengd met wat slierten, ik denk van eergister,
lijkt dit gerecht meer op volkerenmoord.
O, duurzaamheidsdag met jouw lifjes en lafjes,
met alles wat overbleef en werd gespaard,
ik haat jou hartgrondig omdat wij dan eten
de restjes, de prakjes, soms weken bewaard (2x).
Maar toetjes – bezinksels van allerlei pakken,
van griespap, tot yoghurt en vaak dubbel-vla –
die slurpen wij gretig uit kleurige schalen.
Want, wie overleeft krijgt een borreltje na.
Zo is het met dichters en met hun poemen:
het betere wordt vaak op ’t leste gezegd.
Niet alles wat ‘kliek’ is, is daarom ook slechter.
Ook na-komers hebben een erfenisrecht.
O, duurzaamheidsdag met jouw lifjes en lafjes,
met alles wat overbleef en werd gespaard,
ik min jou hartgrondig omdat wij dan horen
de verzen, de woorden, tot nu toe bewaard (2x).