Badkamerstilte

De bittere ernst van jaargang zeventig-plus

Badkamerstilte, ochtend na ochtend weer.
Dag die zomaar binnensluipt, nooit te ontwijken.
Lijf dat zacht oud wordt, elke ademtocht meer.
Kleding, het omhulsel voor verzakte dijken.
Een baard, die onder grijsheid dreigt te bezwijken.
In de spiegel een rimpelkop, die loert als ik scheer.
En dan nog staar, wat hinderlijk is bij ’t kijken.
Jaargang zeventig-plus – wat wil je nog meer.

Badkamerstilte. Maar ik heb geen retour.
Wie leeft moet op een simpel enkeltje reizen.
De jeugd? Een onaf schip zonder richtingsroer.
De liefde? Valse kermis met valse prijzen.
Loopbaan? Vergeefs traject van vergeefse reizen.
Wereldse roem? Een smakeloos plat du jour.
Mij rest nog weinig meer aan bestaansbewijzen.
Voor jaargang zeventig-plus een vast pandoer.

Badkamerstilte. Onthullend ogenblik.
Inflatiegevoel, psychische hobbelwegen.
Wat behoedt mij voor koude en laatste snik?
Wat mag ik koesteren als ultieme zegen?
Wat houdt mij hier verre van drup en de regen?
Niets redt jaargang zeventig-plus. Tenzij ik
met regelmaat glazen Bourgogne mag legen,
verpozend bij Nijhoff, Achterberg, Hoornik.

Alfred Bronswijk