In Azerbeidzjan staat een Rotterdammer,
een joker met dure benen aan de knie,
de armen op het lichaam.
Dat hebben we nog niet gezien
daar in de zone.
Het is een troosteloos gebied.
Altijd komt er wel een tweeling
met een hoofd erbij
dat behoefte heeft aan lucht.
Opvallend hoeveel vrienden
nergens tien minuten stilstaan.
Het moet raak zijn met dat been.
Een hand die kan creëren,
kan geen kant meer op.
Het is te laat.
Het is avond in de laars.
Misschien dat het geluid
goed neergelegd kan worden.
© Alex Gentjens/Jeroen Grueter
Voetbalflarf
Een vel van marmer, soms van steen,
van rimpelige vlakken.
Een korzelige huid,
poriën met mos gevuld.
Met gesloten ogen
in een land
van laat het nu maar even,
laat het nog maar even.
Tranen op een wang,
ze laten sporen na
als groeven in een grot
gekerfd. Mijn God, ik mis je
nu al even lang
als een leven lang.
Ik kan alleen, alleen
maar kan ik naar je kijken.
Alex Gentjens
Hij dwaalt al dagen door de straten
en nergens komt hij landschap tegen.
De stegen liggen er verslagen bij.
De wereld lijkt een leeggelopen bol.
Gele tulpen dragen kelken
op gouden blaadjes naar de kerk.
De processie sterft een stille dood.
De mensen mijden carnaval.
De konijnen blijven in hun kot.
Ze hamsteren het lof.
Ze plunderen het bos,
hun kinderen het mos.
Alex Gentjens
Bijna niemand kijkt naar binnen.
De voortuin dichtgegroeid
door vlinderstruiken.
Het tuinpad ligt te kreunen onder kruinen.
De dame van de overkant haalt
het linnen weer naar binnen.
De zoon van naast de deur zingt zich zenuwachtig
door de muur een weg naar binnen
en de proefwerkweek moet nog beginnen.
De dochter danst op hoge hakken met de noten mee.
De quarantaine duurt al drie keer zeven dagen.
De wallen worden groter dan de ogen
maar het valt wel mee.
Ik was mijn handen in het water.
Ik blijf roeien tot het bootje zinkt.
Alex Gentjens
