Langzaam, zei mijn dochter,
valt die hele generatie om.
Ze bedoelt de mijne.

Gisteren, op mijn verjaardag,
mijn buurvrouw van
veertig jaren trug.

Vandaag mijn vriend
bij wie ik stage liep
in tachtig.

Terwijl zij stil en bleek
wachten op de dragers
oefen ik

been voor been wiebelend,
– elk dertig tellen –
mijn evenwicht bewaren,
om nog jaren mee te gaan.

Sieth Delhaas
mei 2021

Corona heeft me grijs gedraaid
mijn pruik verprutst tot oerwoud
mijn lippen werden strakke strepen
nu niemand zich meer bloot stelt aan mijn babbel

dagelijks verpak ik mij in zwart
sprekend voor mijn zwijgen
vriendinnen die de pandemie
uit mijn verbanden sleurde zonder

dat ik ze zag vertrekken of nog een woord
ïk had gehoord of in een kaart gelezen
hoe ze was gegaan maar
het bewijs werd niet geleverd

ik struikel in de straten van
mijn verleden vind een oud bericht
en haar stem op mijn scherm
zodat ik – twijfelend – toch nog een berichtje stuur

Sieth Delhaas
februari 2021

Bladeren vergelen
de enige beweging
op het uitgestrekte plein dat
zonder tafels, zonder stoelen
zonder volle glazen
zijn zin verloor

Wat valt er nog te plukken?

klapwiekend maakt een
handvol vleermuizen
zich uit de takken los
spookachtige schaduwen

hoe stijgen ze op
dwalen
verdwijnen
over een
onbevaarbare rivier

Sieth Delhaas
oktober 2020

Onder ogen zien wat
de tijd reikt
willekeur binnen laten
zich begeven in nietszeggende stilte
eenzaamheid aangaan
het is als spiegels
waarin het innerlijk zich
weerkaatst in
vormen en kleuren
schitterend
stralend in verten
wat geen oog ooit zag
geen oor ooit hoorde
volheid vloeibaar
steeds dezelfde
die gezien mag worden
geen ander
dezelfde die
zich steeds meer
een waagstuk weet

Sieth Delhaas
september 2020