Corona heeft me grijs gedraaid
mijn pruik verprutst tot oerwoud
mijn lippen werden strakke strepen
nu niemand zich meer bloot stelt aan mijn babbel
dagelijks verpak ik mij in zwart
sprekend voor mijn zwijgen
vriendinnen die de pandemie
uit mijn verbanden sleurde zonder
dat ik ze zag vertrekken of nog een woord
ïk had gehoord of in een kaart gelezen
hoe ze was gegaan maar
het bewijs werd niet geleverd
ik struikel in de straten van
mijn verleden vind een oud bericht
en haar stem op mijn scherm
zodat ik – twijfelend – toch nog een berichtje stuur
Sieth Delhaas
februari 2021
Bladeren vergelen
de enige beweging
op het uitgestrekte plein dat
zonder tafels, zonder stoelen
zonder volle glazen
zijn zin verloor
Wat valt er nog te plukken?
klapwiekend maakt een
handvol vleermuizen
zich uit de takken los
spookachtige schaduwen
hoe stijgen ze op
dwalen
verdwijnen
over een
onbevaarbare rivier
Sieth Delhaas
oktober 2020
Onder ogen zien wat
de tijd reikt
willekeur binnen laten
zich begeven in nietszeggende stilte
eenzaamheid aangaan
het is als spiegels
waarin het innerlijk zich
weerkaatst in
vormen en kleuren
schitterend
stralend in verten
wat geen oog ooit zag
geen oor ooit hoorde
volheid vloeibaar
steeds dezelfde
die gezien mag worden
geen ander
dezelfde die
zich steeds meer
een waagstuk weet
Sieth Delhaas
september 2020
Steeds slipt jouw naam over mijn lippen
in het rijtje dat mijn aandacht vraagt
die dag – wat wil je ook na vier decennia –
eerst merkte ik het niet
daarna corrigeerde ik mezelf
vanochtend liet ik het
wetend van het slijten
wat blijven mag
het zaaien van radijs, dat
zich na zoveel dagen toont als een gebed
wat blijven mag de van levensvreugde
doortintelde ontvangst belicht door
warme herfstzonstralen
wat blijven mag de nagalm van
de klanken uit jouw kamer
als was je de enige bewoonster
zo zat je daar
die lange gang
bezwangerd van wat jou vervulde
je kwetsbaar scheefgegroeide lijfje gehuld
in een van je kokette kleedjes
zo passend bij het chique onderkomen
koningin van het leven vastbesloten
ook de laatste jaren van jouw eeuw
als gift te vieren
en hoe ik zelf – op een middag –
zoekend naar een mailadres – ja, excusez –
langzaam en lettertje voor lettertje het jouwe wiste
Sieth Delhaas, mei 2020
Een moeder en haar tienerdochter
passeren
pink aan pink
innig
vluchtig
vast
Zou dat lopen van die twee
verwant zijn aan Corona?
vanaf mijn bankje
blik op de IJssel
ongenaakbaar zilver lint
eindeloos blauwe hemel
zegt een vader
fiets aan de hand
tegen zijn zoontje
steppend om
z’n trappers te vangen:
‘dat is wat je ruikt: water’
Zou dat spreken van die twee
verwant zijn aan Corona?
Sieth Delhaas
