Het is een zaak van alle tijden
waar wij vandaag ons vers aan wijden

Zo…

…zag men de tuinman spoorslags gaan
zich veilig wanend in Ispahaan

…won de schildpad van de haas
“victor sum” ¹ dacht langoor dwaas

…bezuurden de koopman en zijn paard
al hinkend ’s mans ongedurige aard ²

Zo zijn er talloze verhalen
van in haastdenken verdwalen

Ook in gezang maar al te graag
gejakker en gejacht, gejaag

“Opzij, opzij!” zong ooit van Veen
We moesten rennen naar het scheen

Snelle zingt nog steeds niet trager
“Zoveel te doen” zong Toontje Lager

Paul McCartney was “In a hurry”
Kinderen voor Kinderen schraapten smurrie

van hun gympen; hondendrollen!
Ach, dat kwam door al het hollen…

Het wordt nu wel een lang verhaal
dus kom ik maar tot de moraal

Is “ontspannen zijn” je wens?
Verdelg het rendier in de mens!

Sprint niet naar het “Land van Ooit”
Kijk naar natuur: Zij haast zich nooit

Een eik is wijs en zal begrijpen
dat zijn eikels zullen rijpen

zonder sapstroom te versnellen
bladerdak rap laten zwellen

In lentetijd denkt vink of kauw
niet: “Help! Vind ik op tijd een vrouw?”

De mens is zoeker, de rups een vinder
Transformeert heel “zen” tot vlinder

Dus:

Scherm je met “een druk bestaan”?
Denk dan even aan Ispahaan…

Daarom zeg ik tot besluit:
“Adem in…’’” en…… “adem uit…

Astrid Aalderink, mei 2024

¹ Ik ben de winnaar (Latijn)
² De Hoefnagel (Sprookje van Grimm)

verstrikt in boze dromen
de pen trillend ter hand genomen
kwijnend kaarslicht, klamme kilte
iets besluipt je in de stilte

een koude windvlaag fluistert
maar als je echt goed luistert
besef je in de duisternis
dat alles enkel denken is

elk met schuld beladen kind
schreeuwt van angst tegen de wind
weet dat wie voor donker zwicht
in feite bang is voor het licht

straalangst wil je overhalen
lispelt: laat mij je betalen
alle schatten van de aarde
schenk ik je, ik ken hun waarde

vrees hem niet, ontsteek je vuur
duister kent geen dag, geen duur
bezit geen enkele eigenschap
verdwijnt als licht verschijnt (de grap)

wanneer je denkmuur wordt geslecht
blijkt donkerte terstond onecht
zal elke kerker, elke cel
ineenstorten in slechts een tel

laat dit aan heel de wereld weten
want we zijn massaal vergeten
hoe engelen ons steeds omringen
ons vragen te dansen, te lachen, te zingen

Astrid Aalderink, januari 2024

Hemelse poëten
De zevende hemel brengt ons samen
Verheft ons in gedichten welbeschouwd
Gevleugelde zinnen die ons overkwamen
Reikend voorbij al wat klein is, amen!
En dorst is alles wat men overhoudt…

Canarische kerst
Terwijl menigeen rond mij een cocktail drinkt
Verdwijn ik langzaam in mijn gedachten
Als de zon die nu achter een palmboom zinkt
Terwijl “Let it snow” uit de speakers klinkt
Dáár kunnen ze hier denk ik láng op wachten!

Astrid Aalderink, december 2023

de dagen waren rekbaar
het elastiek om onze enkels
veerde steeds terug

stekelbaarsjes zwommen
-bestaan ze eigenlijk nog? –
in de glazen beek
verstilden in de stroom

sprookjesvissen waren het
in felrood en turquoise
met drie doornen gekroond

wij klommen in de hoogste bomen
wisten ons veilig, voortdurend
door groene armen omhelsd

in het mangrovebos
zwemmen ongeschubde vissen
rond wortels wuift het zacht

de tijd blijkt een verzinsel
daar komt mijn moeder om de hoek
met tassen, van de markt

ik word opgetild, gedragen
ben terug op lome dagen
zie hoe ze lachte, perziken
en rijpe kersen droeg

hoe de zomer
nooit te laat kwam
de herfst geen dag te vroeg

Eerste strofe: ‘Elastieken’ was in mijn jeugd een spelletje dat vooral door meisjes gedaan
werd.
Vijfde strofe: Stekelbaarsjes hebben geen schubben, maar beenplaten.

Astrid Aalderink, juni 2023