Geïnspireerd door Vasalis, ‘De oude mannen’

Ik kwam twee oude mensen tegen.
Ze treden uit hun huis me tegemoet.
Ze hebben zich in feesttenue geheven,
hij in jacquet, het overhemd gesteven,
in zijn linkerhand de hogehoed.
Naast hem zijn vrouw, parmantig, schalks verlegen,
Zoals men bij een bruiloft meestal doet.

Ze denkt: wat zal er van mijn dochter worden?
En wat wordt er nog van mij verwacht?
Je hoopt het komt vast allemaal in orde,
zoals ik steeds ook van de anderen dacht.
Dan komt ze plotseling weer tot leven
En voegen vrouw en man zich in de stoet.
Ze pinkt een traan weg, ongezien, heel even,
wijl men om het bestaan niet wenen moet.

Jos Paardekooper

Deventer, 26 april 2011, bij gelegenheid van de eerste bijeenkomst van het Deventer Dichterscafé i.o., in de kelder van De Brave Broeder a/h Grote Kerkhof.

Herinnering aan het Provinciaal Ziekenhuis in Santpoort,
waar  M. Vasalis haar opleiding tot psychiater voltooide

De wereld lag aan de andere kant
van het tuinhek, voorbij de struik met giftige besjes,
aan een voetpad met sombere bomen
dat aan het einde in de duinen strandt.

Ik heb ze daar gezien, de mannen in hun grijze jas,
gebogen, elkaars blik vermijdend,
verdoold in eigen woestijnen,
slenterend door het park, of over het smalspoor
een wagen voortduwend met vuile was.

Voor hen was ik alleen maar rook
geen deel van hun hermetisch universum —
behalve toen een van hen mijn bal wegtrapte
en ik, op zoek, het struikgewas in dook.

Zij kwamen zelden op de oprijlaan
die voerde naar het hoofdgebouw
waar het stonk naar ether en naar formaline —
voor hen een ongastvrij oord,
maar waar ik met mijn bal mijn gang kon gaan.

Misschien heeft zij mij daar gezien
en mij herkend als kind van een collega.
Misschien heeft zij toen ook vermoed
dat het een kind zou kunnen zijn
dat – had het geen herinnering bezeten —
zo schoon zou zijn gebleven als de regen
en, zoals zij schreef, zo drinkbaar.

Herman Posthumus Meyjes

Gedicht na opdracht van het schilderij van Patries van Elsen

Ik ben te dominant
ik word een vijand
een gevaarlijk beest
steek mijn klauwen uit,
terwijl ik wilde strelen
lik met mijn snuit
andermans huid aan flarden
prik met mijn ogen
het bloed van de ander
tot stilstand.
Vaak treur ik om
mijn geslotenheid,
onvoorspelbaarheid
onbegrepen eenzaamheid,
mijn ongebreidelde woede,
onstilbare honger,
vrijheidsdrang!
Als radeloos dier poog ik nog
van de pijn af te komen,
door bescheiden en verstopt te zijn,
door eindeloos af te wachten,
door naar goede gedachten te zoeken
heel klein verborgen
in het struikgewas;
Ik kan zien in duisternis.
zoveel kracht in me, zo fel en vurig
dat ik eenzaam door de bossen dwaal
op zoek naar wat me drijft
spiedend naar bevrediging
raak ik ontroerd door schoonheid
Hoe zal het zijn als ik dit woud verlaat?
Ik sluip behendig, mijn tenen
raken nauwelijks de bodem
Ik zweef bijna en strek me,
Neem iedere geur gewaar,
zie elke minieme verandering
merk me verbonden met de kleuren,
de tekeningen van mijn vacht
keren naar binnen en sluiten ieder buiten
Wil het wezen wie ik ben, tussen geel zwart, bruin en beige?
Ik tril van levensgenot
mijn roep klinkt ver,
de echo’s kaatsen terug
buiten de zichtbare werelden
en ik sta, mijn ogen gericht
op onthulde geheimen
die langzaam tot me
doordringen

Juliane Amsberg

Salland zal,
als pracht land,
gaandeweg
vanzelfsprekend
van aangezicht
veranderen
wanneer andere
vakantiegangers
Salland als prachtig
aandenkenwaardig
natuurlandschap
gaan waarderen
als vakantieland!
Waarbij Raalte,
als waardig
zwaartepunt,
aanvankelijk
aandacht vraagt
vanwege Stöppelaene,
Straatfestival
en Hoftheater!
Na aandacht van
Hare Majesteit Beatrix
en Camiels N35verlaging
zal Salland straks
vooraanstaande
plaats afdwingen.
Ach ja man:
Salland,
met Raalte
aan kanaal,
kan waarlijk
worden aanbevolen
als  vakantieland
waar recreatie,
natuur,
water en landschap
de aandacht vragen!
Plan uw vakantiereis
jaarlijks naar Salland!

Benne Solinger