Meeuwen wiegen op de wind
Een bootje glijdt voorbij
Huizen beklimmen de heuvels
Zon weerspiegelt geluk
Water ligt aan mijn voeten

Dick Smeijers

Ik ben de toerist met rugzak
op zoek naar een beetje vertier
in de stad aangekomen
zie ik een marionet op stelten
die over de IJssel tuurt
de mooie poppetjes laat dansen
zo lang het schouwspel van het leven duurt.

Langs de rivier duizenden kramen
hoor ik enkel en alleen het geluid
van omslaande bladzijdes
‘plots loop ik iets te ver’
verboden vrucht achter de ramen
verleidend turen naar het mannelijk aangezicht.

Eenmaal in de Walstraat aangekomen
ga ik terug in de verleden tijd
als een kluizenaar opgesloten
altijd een deur die dicht blijft
hij is gierig voor zijn onderdanen
en gekweld door de geesten in zijn hoofd.

Van alle indrukken vervult
beland ik op het terras aan de Brink
een verkoelend drankje
wat een fraai aangezicht
mijn mooie herinnering
heb ik opgeslagen in mijn rugzak
en die neem ik altijd weer met mij mee.

Marleen van Joolen

Nog even – dan slaat de nacht zijn mantel open.
Wat licht was wordt met donker toegedekt.
De ruimte is in muren teruggekropen
En in mij wordt het lied van angst gewekt.

Diep voel ik de toon van het verlies van hopen,
Van een vaarwel van wie ik zielsveel hield ,
Van het moment waarin zich de tijd laat slopen
Van alle schepen achter mij vernield.

Nog weet ik mij verstrengeld in oude dromen.
Nog heeft de nacht mijn hart niet aangetast.
Nog staan er zonnebloemen naast de kast.

En buiten klinkt een kinderstem die mij verrast,
Dat duister niet ieder licht kan tomen
En mantels zilver dragen in hun zomen.

Alfred Bronswijk

Een poëet
valt niet ver
van de schoenmaker
zijn leest,
want hij/zij verkent
het hele universum
met zijn/haar eigen geest,
die hem/haar vervolgens
dichten doet,
zowel in voor-
als tegenspoed.

Wim van den Hoonaard

Voorop, op de fiets, bij mijn moeder,
naar opa en oma Diepenveen, haar vader en moeder –
kerktoren, watertoren, smokkelpad.

Via de torens, Zwolseweg, Ceintuurbaan, en verder,
Lookersdijk, Smokkelpad, Het Laar, Gelselaar, Groenewold, Het Vlier,
het bijzondere huis, Havezatelaan, Ottersbrug, Oranjelaan,
zie, en ga, ik de weg weer.

Piet Floors

Geïnspireerd door Vasalis, ‘De oude mannen’

Ik kwam twee oude mensen tegen.
Ze treden uit hun huis me tegemoet.
Ze hebben zich in feesttenue geheven,
hij in jacquet, het overhemd gesteven,
in zijn linkerhand de hogehoed.
Naast hem zijn vrouw, parmantig, schalks verlegen,
Zoals men bij een bruiloft meestal doet.

Ze denkt: wat zal er van mijn dochter worden?
En wat wordt er nog van mij verwacht?
Je hoopt het komt vast allemaal in orde,
zoals ik steeds ook van de anderen dacht.
Dan komt ze plotseling weer tot leven
En voegen vrouw en man zich in de stoet.
Ze pinkt een traan weg, ongezien, heel even,
wijl men om het bestaan niet wenen moet.

Jos Paardekooper

Deventer, 26 april 2011, bij gelegenheid van de eerste bijeenkomst van het Deventer Dichterscafé i.o., in de kelder van De Brave Broeder a/h Grote Kerkhof.

Herinnering aan het Provinciaal Ziekenhuis in Santpoort,
waar  M. Vasalis haar opleiding tot psychiater voltooide

De wereld lag aan de andere kant
van het tuinhek, voorbij de struik met giftige besjes,
aan een voetpad met sombere bomen
dat aan het einde in de duinen strandt.

Ik heb ze daar gezien, de mannen in hun grijze jas,
gebogen, elkaars blik vermijdend,
verdoold in eigen woestijnen,
slenterend door het park, of over het smalspoor
een wagen voortduwend met vuile was.

Voor hen was ik alleen maar rook
geen deel van hun hermetisch universum —
behalve toen een van hen mijn bal wegtrapte
en ik, op zoek, het struikgewas in dook.

Zij kwamen zelden op de oprijlaan
die voerde naar het hoofdgebouw
waar het stonk naar ether en naar formaline —
voor hen een ongastvrij oord,
maar waar ik met mijn bal mijn gang kon gaan.

Misschien heeft zij mij daar gezien
en mij herkend als kind van een collega.
Misschien heeft zij toen ook vermoed
dat het een kind zou kunnen zijn
dat – had het geen herinnering bezeten —
zo schoon zou zijn gebleven als de regen
en, zoals zij schreef, zo drinkbaar.

Herman Posthumus Meyjes

Gedicht na opdracht van het schilderij van Patries van Elsen

Ik ben te dominant
ik word een vijand
een gevaarlijk beest
steek mijn klauwen uit,
terwijl ik wilde strelen
lik met mijn snuit
andermans huid aan flarden
prik met mijn ogen
het bloed van de ander
tot stilstand.
Vaak treur ik om
mijn geslotenheid,
onvoorspelbaarheid
onbegrepen eenzaamheid,
mijn ongebreidelde woede,
onstilbare honger,
vrijheidsdrang!
Als radeloos dier poog ik nog
van de pijn af te komen,
door bescheiden en verstopt te zijn,
door eindeloos af te wachten,
door naar goede gedachten te zoeken
heel klein verborgen
in het struikgewas;
Ik kan zien in duisternis.
zoveel kracht in me, zo fel en vurig
dat ik eenzaam door de bossen dwaal
op zoek naar wat me drijft
spiedend naar bevrediging
raak ik ontroerd door schoonheid
Hoe zal het zijn als ik dit woud verlaat?
Ik sluip behendig, mijn tenen
raken nauwelijks de bodem
Ik zweef bijna en strek me,
Neem iedere geur gewaar,
zie elke minieme verandering
merk me verbonden met de kleuren,
de tekeningen van mijn vacht
keren naar binnen en sluiten ieder buiten
Wil het wezen wie ik ben, tussen geel zwart, bruin en beige?
Ik tril van levensgenot
mijn roep klinkt ver,
de echo’s kaatsen terug
buiten de zichtbare werelden
en ik sta, mijn ogen gericht
op onthulde geheimen
die langzaam tot me
doordringen

Juliane Amsberg

Salland zal,
als pracht land,
gaandeweg
vanzelfsprekend
van aangezicht
veranderen
wanneer andere
vakantiegangers
Salland als prachtig
aandenkenwaardig
natuurlandschap
gaan waarderen
als vakantieland!
Waarbij Raalte,
als waardig
zwaartepunt,
aanvankelijk
aandacht vraagt
vanwege Stöppelaene,
Straatfestival
en Hoftheater!
Na aandacht van
Hare Majesteit Beatrix
en Camiels N35verlaging
zal Salland straks
vooraanstaande
plaats afdwingen.
Ach ja man:
Salland,
met Raalte
aan kanaal,
kan waarlijk
worden aanbevolen
als  vakantieland
waar recreatie,
natuur,
water en landschap
de aandacht vragen!
Plan uw vakantiereis
jaarlijks naar Salland!

Benne Solinger