In Azerbeidzjan staat een Rotterdammer,
een joker met dure benen aan de knie,
de armen op het lichaam.

Dat hebben we nog niet gezien
daar in de zone.
Het is een troosteloos gebied.

Altijd komt er wel een tweeling
met een hoofd erbij
dat behoefte heeft aan lucht.

Opvallend hoeveel vrienden
nergens tien minuten stilstaan.
Het moet raak zijn met dat been.

Een hand die kan creëren,
kan geen kant meer op.
Het is te laat.

Het is avond in de laars.
Misschien dat het geluid
goed neergelegd kan worden.

© Alex Gentjens/Jeroen Grueter
Voetbalflarf

De tijd van ruzies was voorbij. Het was nog
vroeg toen de mensen door een morgen
liepen die lichter was dan ze ooit hadden
gekend, een heldere, vrolijke, lachende

morgen. Ze liepen, ze riepen en hielden niet
op. Nooit hadden ze gedacht dat het zo ver
zou komen, niet ondanks maar dankzij
elkaar. Langs zandpaden en asfaltwegen

gingen zij te voet door de lentemorgen. Ze
zongen het bekende repertoire van You‘ll
never walk alone tot het onvermijdelijke

Should auld acquaintance be forgot, waarna
ze hun eigen weg kozen, sommigen naar
Wassenaar, anderen naar Appelscha.

(vrij naar Mark Strand)

Jan van Laar

Een gat in de dijk –
om niet te verdrinken
een gat in de weg –
om niet te verzinken
een vers gegraven graf –
anders gaat het stinken

omdat een wond kan etteren
en een mond verketteren

hebben wij een gouden vogelkooi –
want het zingt zo mooi

Wim van den Hoonaard, 11 juni 2021

De lijsten bleken nog bewaard
en digitaal te achterhalen: de schepen
onder zijn commando “dwars
door vijandelijk vuur” behouden.

Straat Soenda. Palehleh.
Benkoelen. Tobelo. Palopo.
Nieuw Holland. Togiam.
Op ten Noort. De Weert.

Namen vastgehecht
aan flarden uit mijn kindertijd.
Een taal die ouders spreken,
aan een half woord al genoeg –

over mijn postume trots
schuift een verwarrend heimwee.
Naar de veiligheid van het mysterie,
mijn vaders oorlog ongeschreven,
nog niet in mij aangemeerd.

Louise Broekhuysen

Omdat zij wilde weten van goed en van kwaad
Moet zij nu in smart haar kinderen baren
Ieder paradijs kent zijn strijd en zijn prijs
En alle paradijzen gaan voorbij

Na de eerste hap kwam de schaamte en de spijt
Het wijzen met de vinger: niet ik, maar zij
Te laat, te laat, daar staat de engel met het zwaard
Hij verbrandt je als je blijft, dus je gaat

Ger van Diepen, juni 2021

Un jour pendant la pandémie
un rat croisa une souris.
Sans hésiter il l’invita
à joindre le parti des rats.
“On va”, dit il en souriant,
“tous au centre-ville en criant,
que nous devons finir sous peu
confinement et couvre-feu”.
La petite souris toute honorée
se mit en route pour la tournée.
Se croyant sauve en compagnie
elle imitait ses chers amis,
hurlait tout en lançant des pierres,
se croyait rat sur pied de guerre.
Mais la police, peuplée de chats,
voyant la taille de ces rats,
se rua vite et sans merci
sur la souris.
La pauvre fut, au nom du roi,
mangée par le plus grand des chats.

Les souris jouant au rat
finissent sans pardon
à tort ou à raison
dansl’estomac
d’un vilain chat.

Deze fabel is het winnende gedicht van een gedichtenwedstrijd, uitgeschreven door de Alliance Française Twente n.a.v. de 400-ste geboortedag van Jean de la Fontaine. De opdracht was een gedicht te schrijven à De la Fontaine over een actueel onderwerp. Korte samenvatting van de inhoud: Een rat nodigt een muisje uit om met andere ratten mee te doen aan een demonstratie tegen de coronamaatregelen. Het muisje is zeer vereerd en demonstreert fanatiek mee met de ratten, maar als de politie (katten) een eind wil maken aan de demonstratie, wordt het als eerste te pakken genomen en opgevreten door de grootste kat.

Tinus Derks

Kleinzieligheid, een woord dat zich
heeft groot gemaakt de laatste
vijftien manen
Het janken om gemiste knuffels

Nee, and’re dan de vilten monsters
die men al jaren stapelt op plekken
waar een mens werd neer geknuppeld

Het janken om gemiste glazen
bruin bruisend vocht
naast jankend geblèr over te
moeten binnen blijven

omdat een snugger monstertje
ons halfrond knus omhelsde en
ontmande.

En nu, na vijftien nieuwe manen
terug naar wat men noemt
het oud vertrouwd normaal?

Ik wil niet trug
naar wat die jankers wensen
ik wil gewoon een nieuwe start.

Wie redt ons?
Wie krijgt ons aan de praat?

Sieth Delhaas, mei 2021

Als onze ster weer schijnt op de bloeiende meisjes
zullen we aanliggen, zullen we klapwieken, hier
mag het, zondiep bedronken van De Mei, de merels,
de narcissen steken hun trompetten, we raken
voorjarig verbijsterd, o warm veldverlangen, leg het
aan met de broeierige picknickers, Marcellino, brood
en wijn, we sloten de koude af, ontloken de luiken
voor het breken van het licht en de oude stemmen.

Een nieuw seizoen om te zoenen, knoop de jassen
los, de zwanen rennen op hun platpoten zomaar
over de vijver, tegenzin woedt zichzelf uit, klokketonen
zweven als hoger honing uit de dorpstorens, zwemen
door het nog naakte geblaarte om op deze vertrouwde
plaats te landen voor onze krolse vruchtbeginselen, stof
op stof, met liefde laten we onze ogen rusten op elkaar.

Dick van Welzen

Ik vond eens een gedicht
de herkomst wordt nog onderzocht
zonder kloppen kwam het binnen
en bleef zitten in mijn hoofd
totdat ik het moest vertellen
tenminste dat vond ik

Wim van den Hoonaard, 13 mei 2021

Gevangen in mijzelf
probeerde ik toch
een blik te werpen
op mijn naaste omgeving,
raakte verstrikt in
mijn eigen navelknoop
centrum van mijn ikbesef
en werd opnieuw geboren,
toch weer dezelfde
Ik moet mijzelf vergeven
staat onderhuids geschreven.

Marianne H.B.

de duivel bestaat niet
   denken zij
vroeger misschien
   maar nu
dankzij de wetenschap
   de kunst
en het gezonde verstand
   niet meer
dan denken zij weer aan
   iets anders

Jan van Laar

omdat de klokken maar
   bleven doortikken
werd hij met de jaren
   ouder

wanneer hij nu in de spiegel kijkt
   is hij bereid om van
elke vorm van onsterfelijkheid
   af te zien

Jan van Laar

ik ben van plan in deze stad
   voorlopig nog
geen liefde op te lopen

muren die verlangens weten
   te beheersen
droom ik om me heen

tot ik ze laat bezwijken
   onder druk
van mijn begeerten

Jan van Laar

Baudelaire ging al lang geleden dood
en zal door velen van ons
wel vergeten zijn.
Geen nood,
zijn eeuwigheid krijgt extra tijd
sinds Pieter Bas zijn La Musique
een nieuw leven inblies
door voor dit gedicht het
Nederlands als tweede taal te kiezen.

Jan van Laar