Een teefje ging op vrijersvoeten.
Een onbeschreven blad op amoureus
gebied was zij allang niet meer.

Zij had al zoveel sjans gehad met reuen
waar echt alles op en aan zat, dat zij van
volmaakte types schoon genoeg had.

Een hele reu zou haar op dit moment
te veel zijn; een oor, een oog, of slechts
een slanke poot was al genoeg om
haar zo diep te raken dat haar staart
er opgewonden van begon te kwispelen.

In de liefde zijn het de details die tellen.

Jan van Laar, september 2021

(ter ere van de 400 geleden geboren Jean de la Fontaine)

Intussen, ergens in een dierenverblijf,
(de microfoon stond nog open…):

“Ik ben niet voor!”, riep een poes.
“En mij vinden ze vaak brutaal”, jankte een hond verongelijkt.
“En toch blijf ik bij mijn standpunt”, sprak een ezel vol overtuiging
“Van mij maakten ze een werkwoord”, klaagde een papegaai.
“Ik kom weleens uit een mouw”, mompelde een aap.
“Hallo, jong-en-lui!”, grapte een varken.
“Ben ik nou echt zo slim?”, vroeg een vos.
“Ik ben ook best wel sociaal hoor!”, opperde een rat.

Een muis hield zich stil.
Een olifant, die een dikke huid had, kon zich alles nog goed herinneren.

“Al ben ik nog zo bont, er zit altijd wel een vlekje aan, en dat is een waarheid,” zei een koe.
“Ik werd laatst nog gevangen door een koe”, mijmerde een haas.
“Wanneer mag ik nou es uit die kuil?”, siste een slang ongeduldig.
“Hoe lang duurt het nog?”, vroeg een slak aan een schildpad.
“Laatst werd er weer eentje óver mij getild”, memoreerde een paard.
.
“En jij mannetjeszeepaardje, hoe zit het met jou?”
“Ik draag bevruchte eitjes in mijn buik en laat nieuw leven geboren worden,” antwoordde een
mannetjeszeepaardje.

(Zoekt u zelf uw moraal in dit fabuleuze verhaal?)

Wim van den Hoonaard, sept. 2021

Ze loopt langs hun huis
ziet zichzelf aan tafel zitten
haar kinderen praten en eten en zingen
wat gewoontjes denkt ze met een brok in haar keel

Daniël Drost

Ellende moord en brand
riep ik hard en vaak en veel
maar toen ik keek zag ik geluk

Daniël Drost

De gemeenplaatsen worden opgetakeld en opgehangen
voor iedereen te zien
morele superioriteit wordt er frivool op uitgespannen
samen vormen ze een mooi gezicht

van warme bevestigende zinloze taal
die we allemaal beamen
digitaal fysiek primair eloquent we doen onze taak
Goed gedaan. Door ons. Kijk dan. Echt
we maken de wereld een stukje mooier

soms botsen we op de waarheid
en struikelen gedachteloos weer verder

Daniël Drost

Ik heb geen kippen meer
toch, als de vos de passie preekt
is het nog altijd zaak om
opgewassen tegen list en laag
de sluwaart tegemoet te treden.
Ik heb geen kippen meer
dat maakt Reynaerd niet uit.
Hij vraagt op honingzoete toon
naar het adres waar ik nu woon
en of het mooi is daar.
Hem kun je niet ontglippen
tenzij …
Maar net als ik dat denk,
is hij er als de kippen bij.

Anna Wiersma, september 2021

Hoor mij aan: Homer, de nietsziende bard uit Hellas, stootte nooit zijn hoofd
tegen een openstaand raam in een diepduister trappenhuis. Wel doofde
aldus het licht voor Jorge, geniaal bibliothecaris in de stad van de goede luchten.
Maar… zo met blindheid geslagen plukte hij daarvan ook de vroede vruchten
omdat blinden het onzichtbare beter zagen. Met de dieren die zij dichtten,
en die nog steeds onze dagen helder verlichten dagen deze zwaargewichten
elkaar uit tot een spel waarvan ik u hier verhaal en tegelijk wil stichten.

Homer begint deze zang. Hij voorziet Verleiding van een vogellijf, bekroont
dat met een vrouwengelaat, sirenen dus, die wulps vanaf de rotsen zingen
opdat Odysseus’ bemanning daarop botsen zou. Zij werden echter verschoond:
hij had z’n mannen de oren gewassen met was, niets kon tot hen doordringen.
Op zijn beurt roept Jorge vliegende djinns op, van rookloos vuur geschapen
én volmaakt onzichtbaar. Slim bedacht door een mens die ze toch niet kan zien.
Het symbool van de djinns is Roddelzucht en nieuwsgierigheid hun wapen.
Deze wezens ontroven de vrije wil aan arglistig verleide knapen bovendien.

Homer en Jorge geven samen een wijze raad aan alle moeders van zonen,
zodra verleidsters zich kwelend langs wilde waterstromen aan hen vertonen
of djinns plots opspringen uit een greppel, koop voor uw lievelingen op tijd
Airpods van de firma Apple. En die ‘vrije wil’? Dat is enkel filosofische dwaasheid!

Nu Homer weer. Hij modelleert de Chimaera als bewijs van Boosaardigheid,
met een leeuwenkop, een slangenstaart en daartussenin zit enkel geit.
Dit gedrocht geldt als omen van onheil over stad en streek, behelst natuur-
geweld en gelijk helse onweersbliksem spuwt het monster satanisch vuur.
Jorge stelt daar gewiekst Bahamut tegenover, een identiteit wel zó megalomaan
dat de mens het aanzicht daarvan niet verdragen kan: een gigantisch dier,
een trotse vis, langer nog dan een reis van drie dagen, met daarop een stier,
daarop weer een rots, en op de top een engel, kortom Grootheidswaan.

Homer en Jorge geven eensgezind deze zinrijke raad: lieve dames van heren,
zodra zij in bitcoins gaan beleggen of zelfs een nieuw premierschap begeren,
schenk ze een rustgevend ceedeetje met Minimal Music van Philip Glass
of stuur ze naar de Koloniën van Weldadigheid, vertel ze hoe het dáár ooit was.

Homer waarschuwt tot slot tegen Dubbelhartigheid. Amphisbaena is een beest
dat “twee kanten opgaat”: zijn gruwelijke serpentenkop met brandende ogen
zit ook aan z’n staart. Die koppen slapen beurtelings. Hij doodt iedere verweesde
reiziger met pijnlijk gif, juist zij die zich dorstig door een letterwoestijn bewogen.
Jorge gooit dan zijn Inktaap in de strijd, voor hen waar Ongeduld wil beklijven.
Inktaap is ongeveer vijf duim lang, gitzwart haar en kornalijnen ogen die blinken.
Het diertje zit gehurkt te wachten en pas als de dichter klaar is met schrijven
stilt hij zijn jachtig ongeduld door wat over is van de Chinese inkt op te drinken.

Homer en Jorge concluderen con amore dat de dichter z’n Januskop als symbool
te koesteren heeft en daarom de pen juist dopen moet in onrust en in vitriool.

Dick van Welzen, 6 september 2021

de zon ontploft verblindend
noodgedwongen stop ik om
zijn ondergang af te wachten
stap uit om foto’s te maken
de straat is vervuld van kermislawaai
versierd met smiley-zonnebloemen
in de zoeker heb ik zon en bloem op één lijn
de smiley heeft een stralende halo
de straat staat in een onwerkelijk licht
dronken mensen werpen lange schaduwen
en gooien met bekers vol bier
ik rij voorzichtig verder langs de feesttent
die de andere weghelft verspert
en draai het portierraam dicht
voordat het nat naar binnen gutst

…en Hij zeide: “Ziet, ik maak alle dingen nieuw“
zo zal de jongste dag zijn in Halle
niet eerder zag ik zo’n waanzinnig licht
zelfs in de blik van de mensen
lag de flits van een supernova.

Louis Radstaak

‘Supernova‘ werd afgedrukt in ‘Op Ruwe Planken’,jaargang 13, nr. 1van de vakgroep Nederlands aande Radboud Universiteit Nijmegen.

Toch kan het, dat wie
over zich laat lopen
iets te zeggen heeft.
Dat juist gebogen moet
om te verstaan.

Anna Wiersma

De nerf in dit tafelblad
Loopt dwars voor me langs
Volgt mijn schrift ongehinderd
En draagt steeds verse spijs
Het suizen van deze wind
Zwelt telkens uit het Noorden
Voedt mijn gemoed zo voldaan
En klaart het strand weer vrij
Zintuiglijk verkeer ik in balans
En voel nu echt om mij heen
Hoe druk ik de vreugde uit
Zonder ook maar iets te verslaan

Maarten Douwe Bredero

Opluchting, heeft hij gezien: reizigers
net voor donker binnen de poorten;
kooplui, ondanks noodweer op tijd
de markt bereikt; vrouwen struikelend
over hun rokken naar de veiligheid
achter de muren.

Vrees heeft hij gezien: krijgslieden,
jong nog, ten aanval opgehitst.
Om de pijlen uit de schietgaten,
de keien, het stromen van kokend
pek langs de kantelen.

Overmoed zag hij: veldheren
op gepluimde paarden,
de blik gericht op overwinning:
een rijke stad als deze de roos
op hun blazoen – nog vóór
de avond vallen zou.

Weersta de verleiding, je hand
te leggen op zijn stenen, gegroefd
als gezichten van oude vissers.
Troggel hem geen verhalen af.
Laat hem met rust: verzadigd van
verleden heeft hij voor jouw heden
geen ruimte meer.

Louise Broekhuysen, augustus 2021

Weersta de verleiding, je hand
te leggen op zijn stenen, gegroefd
als gezichten van oude vissers.
Troggel hem geen verhalen af.
Laat hem met rust: verzadigd van
verleden heeft hij voor jouw heden
geen ruimte meer.

Louise Broekhuysen, augustus 2021

Uit het leven gegrepen
zomaar op straat

Kinderen huppelen springen,
gevluchten zingen
zacht of luider met elkaar
liedjes in hun eigen taal,
de jongeling fluit gedurfd en
de puber giechelt bleu terug
de mannen sjouwen
net als de vrouwen,
overal pissende honden
katten hollen ongebonden

alle bejaarden
gaan trager of
worden geschoven,
hun grijze ogen
kijken en zien
in het verschiet,
zij weten
het is maar voor even –
iedereen loopt en gaat
een doodlopende straat.

---

Op straat stond geschreven
Wie dit leest is gek
en ik . . . ik schrok
ik had het gelezen!

Marianne H.B.
Augustus 2021

GRONDTEKST

(zeer vrij naar Nâzim Hikmet, 1902 – 1963 en Georges Perec, 1936 – 1982)

Ik en onze buurtkruidenier,
onze straat overstekend na twee koffie,
zijn anderen die steken anders over een andere straat
na twee wijn.

P.B. Kempe, augustus 2021

FRACTION

Le lointain est moins distant que le sol, le lit
mordant de l’air,
où tu t’arrêtes, comme une
herse, sur la terre rougeoyante.

Je reste au-dessus de l’herbe, dans l’air aveuglant.

Le sol fait sans cesse irruption vers nous
sans que je me m’éloigne
du jour.

André du Bouchet (1924 – 2001)
(vertaald uit het Frans door P.B. Kempe)

BREUK

Het verschiet is minder veraf dan de grond, het bijtend
bed van de lucht,
waar jij blijft staan, als een
eg, op de roodgloeiende aarde.

Ik blijf boven het gras, in de verblindende lucht.

De grond doet onophoudelijk inbreuk op ons,
zonder dat ik mij verwijder
van de dag.