U moet met die hitte
wel veel drinken hoor,
zegt de verzorgende tegen mij.
Verzorgende?
Zo iemand noemden wij vroeger: zuster.
Die vormden toen een eindeloze rij:
Zusters van Liefde, Zusters van het Allerheiligst Hart,
Kleine Zusters van de Heilige Joseph,
Zusters van Barmhartigheid, Zusters van de Choorstraat,
Zusters van Julie Postel, Zusters van Schijndel,
Missiezusters van het Kostbaar Bloed,
Missiezusters Dienaressen van de Heilige Geest,
Zusters Ursulinen, Zusters Franciscanessen,
Zusters Dominicanessen, Dochters der Wijsheid,
Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid,
Dochters van Onze Lieve Vrouw,
Zusters Karmelietessen, Dienaressen van het Heilig Hart,
Arme Dienstmaagden van Jezus Christus,
Dochters van Maria en Jezus,
Zusters van ‘De Voorzienigheid’,
Zusters van het Arme Kind Jezus,
Zusters van Onze Lieve Vrouw van Amersfoort,
Zusters van Onze Lieve Vrouw ter Eem….
Kom daar nu nog maar eens om!
Tegenwoordig is een verzorgende soms ook een man.
Zo iemand noemden wij vroeger: broeder.
Zoals daar zijn: de Broeders van….
Maar goed, ik moet veel drinken.
Maar wat? Dat zei zij (of hij) er niet bij!
Op water moeten we besparen.
En lauwe thee? Daar krijg ik buikpijn van.
Ooit maakte men reclame voor Goblet,
de jenever met de zachte g,
en ook de Bokma staat niet langer koud.
’t Is daarom dat ik het maar
bij vin de France of een vino primitivo houd.

Cees Leliveld, augustus 2022

Zijdelings glijden mijn handen
Over de gladde huid van de fles
Ik kies met precisie

Ik, die geen vlieg kwaad zou doen
Kies, voor een pijnloze
Incisie

Ik keer de bovenkant
Van mijn moordwapen
Om

En giet een zoete lokstof
In de bodem
Drommen

Aan Belagers
Zullen de dood vinden
Dom als ze zijn

U dacht nog
‘Wat een leuke vrouw’
Dat is ten dele waar
Want voor u staat
(niet schrikken)
Een wespen-moordenaar.

Esther Smit, augustus 2022

Er was eens een huis
waar ik de liefde leerde
zonder achteruitgang
zodat het ‘m niet smeerde

Na allerlei verhuizingen
besefte ik het pas:
al wat in mij is voorbijgegaan
steeds verder van hoe warm het was

Wim van den Hoonaard, augustus 2022

de zon de zon dezelfde bron, het water
het water dezelfde on-
verbiddelijk wedervergeldend

de zon zonder genade
het water dezelfde bron, het water komt
orka-glad aan

natuurgeesten razen met versteende
dromen, faten spinnen chaos
een lichtstraal

onverschoonbaar
de zon op het water
blinkt uit

vlammen ontsteken onwerkelijke
aarde doodsgodin schoon
het water komt de zon bloedt

door ons de zondvloed

Marianne Durkstra, 2022

Ik had op de rommelmarkt
een mensbeeld gekocht:
oud, beschadigd en ooit
in alle denkbare kleuren
overgeschilderd.

Ik besloot tot een
ingrijpend reinigingsritueel
en algehele restauratie.

Ik wilde de naakte
ondergrond kunnen zien
de kern
de essentie
het oerbeeld
voorbij zijn verschijningsvormen.

Wat ik aantrof verraste mij:
ik zag alleen mijzelf
als in een spiegel.
En heb me afgewend.

Het beeld staat nu
naast mijn oude wereldbeeld
in mijn vitrinekast:
gladgeschuurd
kleurloos.

Leen de Oude

na waarnemerstaken
rond het halfdiep –
wie plonst in de schittering?
klimt op de kant?
ik tel mijn zwemmers
geluk spat eraf
in hun glinsterbanen
voldaan druipt
het op tegels na –
volgt mijn eigen duik

onder het oppervlak
los van de wereld
kalm, sereen
één met het water
azuurlagune zonder later
vloeien bodem, wanden samen
met het spansel boven mij
omhuld door blauw
in glijvlucht, tijdloos
licht, zo licht, oneindig vrij

Astrid Aalderink, juli 2022

Wie per pedes apostolorum, of per vélo
de Brusselsche Steenweg afdaalt naar
het kloppend hart van Leuven, kruist
onvermijdelijk de Blaauwen ‘Uk,

een verlopen pleintje van het soort
groezeligheid waar Belze steden patent
op hebben aangevraagd, én verkregen;
zwerfvuil kleeft tussen de ongelijke kasseien

en de uitgestalde waren van een morsige
negotie tarten de uiterste houdbaarheidsdatum.
Eerlang beroemd om zijn brouwerijen –
ooit droeg het de trotse naam van

Le Coin Joyeux, de Blijde Hoek -,
waar seigneuren in de staminees blauw
konden worden van een onbekommerde
dosis aan trippels en genevertje,

en wie dan nog goesting had, kon nog even
aanwippen bij de madammekes ‘boven’,
met een ferme kans om alsnog
een blauwtje te lopen.

Joseph Paardekooper, 25 juli 2022

Onlangs reed ik van Markelo naar Laren
meende dat ik een blauwe tuin ontdekte
maar omdat ik haast had negeerde ik die tuin.

Onlangs reed ik opnieuw van Laren naar Markelo
en naderde de blauwe tuin die tot mijn verrassing
vooral gemêleerd en rood was geworden
vooral tot mijn diepe teleurstelling.

Ik voelde dat het blauw van de dichter
speciaal in mijn hersenen zat
het blauw dat ook de kleur was van
het geweven vestje van de tuinierster
alsmede die van mijn elektrische fiets
een benadering van hemelsblauw
Hexameter kleur 0384A6 in RGB
al zal niemand dat interesseren.

Mogelijk hebt u meer belangstelling
voor de hersenen van Guido Gezelle
die met een gewicht van 1674 gram
passen in het rijtje van hoogbegaafde mannen
als Lord Byron, Thackeray, Wagner of Schubert.

Mogelijk wist u niet dat Gezelle’s hersenen
verloren gingen tijdens een brand, ik vermoed
dat ze verdampten in een wit dat neigde naar blauw.

Louis Radstaak, juli 2022

Ik schrijf mijn vingers blauw
Met groene vingers valt
niet veel te schrijven
Misschien natuurgedichten
die natuurlijk niet beklijven
Of stekelige verzen
die hekelen en groentjes
in de knop al doen verstijven
Ik schrijf mijn vingers blauw
De inkt druipt van mijn vingertoppen
Steeds sneller raast de pen
Ik kan niet meer stoppen
Het ene lied klinkt zacht
Het andere rauw
Ik schrijf vanzelf gaat mijn hand
Allang speelt blauw of groen geen rol
Ik schrijf mij dol, het schuim
staat op mijn lippen
O ja, de titel van het vers is blauw

Anna Wiersma, juli 2022

Ontwerpers ben je veel te slim af
Want elk design lijkt pover
naast jouw koningsblauwe kleed
Een roofdier weet dat het
Maar beter uit je buurt kan blijven
Wanneer jij zoekt naar zaden
van het gras of naar garnaal
Met snelle vinbewegingen
Alsof je sluiers draagt
Schiet je weer naar de bodem
van de oceaan en
de bescherming van het koraal

Anna Wiersma, juli 2022

Het firmament aan flarden.

Gevangen in de armen
van de saxofoon; schillen
worden losgetrokken
zoals je moeder vroeger
pleisters: je knie in brand
maar even later streek je
over het nieuwe vel.

De finale solo. Het lijkt
zwart in zwart te regenen.

Er hangt een flauwe kruitdamp.

We waaien – godzijdank –
we waaien nooit meer schoon.

Louise Broekhuysen, juli 2022

Zwart, geel, en groen
kleurden de gevels
Maar jij oogde somber
zonder plezier
Vooral in de winter
hunkerde je naar licht

Je buren hadden één gedachte
een andere kleur, broodnodig
Die schonk de zon je niet
Het werd een “Karwei”
Er begon iets te gloren
aan de horizon

Helpende handen kwamen
Een rechter en een linker
en twee linker handen
Een hemelse kleur verscheen
met de jakobsladder

Samen schuurde het gladjes
Rembrandts kwasten streelden
hemelsblauw op de kozijnen
Het eindpunt kwam nader
maar niet voor de schilders

De ramen …die zaten potdicht

José Hattink-Blom, juli 2022

op dat kleine stukje aarde onder
de groene hemel in de blauwe zon

bezaaid met rotondes en
hondenuitlaatveldjes

afstandbedieningen en
elektrische fietsen

complottheorieën en
grensoverschrijdingen

doet de bebaarde koning
soms een beetje dom

vinden zijn onderdanen
dat helemaal niet erg

worden de dijken steeds hoger
en rijken steeds rijker

koestert men massaal de
illusie van maakbaarheid

hebben bewoners last van veel
geluk overvloed en onbehagen

hebben ingezetenenna elk
hikhakkerijtje de blues

moeten die Russen eens
ophouden met klieren

Tinus Derks, juli 2022

Ze hingen al jaren naast of tegenover elkaar
in dezelfde zaal: de baron, de barbier, de
Moedermaagd en andere figuren uit voorbije
tijden. Roerloos staarden ze met open ogen
blindelings voor zich uit en trokken zich
inmiddels niets meer aan van de schaamteloze
blikken van nieuwsgierige museumbezoekers.

Eens ontstond er paniek in de zaal toen midden
in de nacht een vergeten telefoon begon te
rinkelen. ‘Onze bewoners zijn geschrokken
doordat zij zo’n modern signaal van huis uit
niet kennen,’ verklaarde de suppoost nadat
hij schilderijen recht gehangen had en het
blauwe vrouwtje van Vermeer van het parket
had opgeraapt. ‘Dat mens is zelfs op de
vloer nog blijven lezen,’ zei hij verbaasd.

Jan van Laar, juli 2022